– Былай ғой…?- деді ұртындағы етті екі азуына кезек-кезек алмастыра отырып шайнаңдаған күйі. Шанышқыны ұстап, тәрекелкедегі қиярды аса өшпенділікпен қадап алды да...
Алапат үлкен де емес, тым кіші деуге де келмес. Тыриған арық, терісі сүйегіне қынаша жабысқан. Түн түнегінен де өткен қап-қара еді. Қып-қызыл көзін Тәңірім жаратарда тозақтың бір түйір шоғымен қарып жіберген тәрізді.
Бұл әңгіме 2016 жылдың қараша айында, Ұлыбритания астанасы Лондон қаласында өткен, әлемнің 43 елінен 1400 шығарма келіп түскен, «Open Eurazian literature Festival book Forum» халықаралық әдебиет фестивалінде «Көркем шығарма» номинациясы бойынша лауреат ат
Менің сүйікті мекенім - Алматы шаһары. Саяхат. Жаздың аяғы, күздің басы. Жапырақтар енді сарғая бастаған шақ. Кешкі іңірдің қып-қызыл нұрына шомылған ұзын сонар көшелер.
Әдеби сын – бүгінгі уақытта өзінің бастапқы мағынасынан сәл өзгеріске ұшырағанын мойындауымыз керек. Ол мәтінді күл-талқанын шығарып сынау немесе шығармаға баға беруден тұрмайды.
Бір күні таңертең Шыңғысхан нөкерлерін ертіп саятқа шығады. Нөкерлерінің қолында садақ, қорамсағы толы жебе. Шыңғысханның өзі қолына ең жақсы көретін сұңқарын қондырып алған.
